Başkalarını Mutlu Etmeye Odaklanmak

Doğru gibi görünse de pratikte bu asla ulaşılamayacak ve imkânsız olan bir şeydir. Seminerlerimde ya da derslerimde hep söylerim; Tanrı bile kimseyi mutlu edememektedir. Yeryüzünde birçok değişik din, felsefe var ve öğretilenlerin hepsi farklı, hatta çoğu insan Tanrıya bile inanmamaktadır. Dolayısıyla bizler de herkesi mutlu edemeyiz. İçinde yetiştiğimiz kültür ve âdetler başkalarını sevmemiz gerektiğinden, hatta başkası açken tok olmanın olumsuzluğundan bahseder. Bu değerler insanlara sevgimizi emreder. Fakat bizler herkesi aynı oranda sevemeyiz. Sevgimiz hatta nefretimiz değişik boyutlardadır. İkinci olarak, başkalarını mutlu etmenin yollarının farklılığıdır. Kendimize sormamız gereken diğer bir soru da şudur: başkalarını niçin mutlu etmek zorundayız? İnsanların neler düşüneceğini ve neler hissedeceğini kestiremeyebiliriz. Belki de insanlara yardım etmemiz onları kırabilir, kıskandırabilir hatta nefret ettirebilir. Eğer kbendimizi unutarak önceliği başkalarını mutlu etmeye veriyorsak bunun hükmü fazla sürmeyebilir. 

Kendimizi ve başkalarını ancak belirli oranda mutlu etmek daha gerçekçidir. Başkalarını mutlu etmeye odaklanmak yerine, kendini geliştirmek ve bu gelişmelerle başkalarına fayda sağlamak daha olumludur. Zorunlu olan insani yardımlar hariç, insanları mutlu etmeye odaklanmak değil; ama onlarla beraber mutluluk kazanmak çift yönlü davranıştır ve özünde her iki taraf da gelişir. 

Güler Teyzemin bir lafını her zaman anımsarım. Teyzem; “bir kişilik yemek iki kişiyi aç bırakır,” der. Olağan dışı durumlar hariç son derece tutarlı ve olumlu ve bilgelik taşıyan bir söz. Bir özdeyişin dediği gibi balık tutup vermek yerine balık tutmayı öğretmek daha erdemli bir davranıştır.

“Balık tutup vermek yerine, balık tutmayı öğretmek daha erdemli bir davranıştır.”