Çocukluğum ve Ben

Bahar rüzgarı, çocukluk yıllarımı hatırlatıyor. Güneşin altın ışıkları altında büyüdüğüm sokakta, annemin bana sık sık okuduğu masallarla dolu anılar birikmişti. O yıllar, sadece bir çocuğun değil, bir bireyin hayatındaki en önemli dönemlerdi.

Sokakta geçirdiğim günler, arkadaşlarımla oynadığım oyunlar ve mahalleye gelen her yeni oyuncak, dünyamı genişletiyordu. Çamurda oynamak, ağaç evler yapmak ve düştüğümde annemin beni teselli etmesi, bana hayatta dayanıklılığı ve şefkati öğretmişti. Kendi başıma oynamayı öğrenirken, birlikte gülüp eğlenmenin de kıymetini kavramıştım.

Bir gün, mahallemizdeki eski taş duvarın arkasında, keşfedilmemiş bir bahçe buldum. Bahçede bir tür çiçek açmıştı; yaprakları yeşil ve parlak, ortasında ise küçük bir gölet vardı. Orada geçirdiğim saatler, bana doğanın güzelliğini ve gizemini anlamayı öğretti. Her gün bu bahçeye gidip yeni şeyler keşfetmek, beni meraklı ve öğrenmeye açık bir birey yaptı.

Okul yıllarına geldiğimde, öğretmenim bana kitap okumayı ve araştırmayı sevdirdi. Her bir kitap, küçük bir dünyayı keşfetmeme yardımcı oldu. O zamanlar anlamadığım bazı şeyler, yıllar sonra hayatıma yön verdi. Eğitimle geçirdiğim yıllar, bana sabır, azim ve hayal kurmanın gücünü gösterdi.

Günümüzden baktığımda, çocukluk anılarımın sadece geçmişin bir parçası değil, aynı zamanda bugünkü benliğimin bir yansıması olduğunu görüyorum. Her düşüşümde annemin desteği, her başarıda arkadaşlarımın mutluluğu ve her öğrenme anında keşfetmenin verdiği heyecan, bugün kim olduğumun temellerini attı.

Çocukluğum, yalnızca yaşadığım anlarla değil, o anların bana kattığı değerlerle de şekillendi. O yıllar, benim kişiliğimin yapı taşları oldu ve hayat yolculuğumda bana her zaman bir pusula gibi rehberlik ediyor.