Kralın İki Oğlu

Epey yaşlanmış olan kralın iki oğlu vardı. Kralın yerini kimin alacağını artık karar verme zamanı gelmişti. Kral ikisini yanına çağırdı ve onlara bir görev verdi.

" Ben her birinize beşer gümüş vereceğim, " dedi kral. " Benim büyük hangarımı bu beşgümüşü kullanarak, akşama kadar herhangi bir şeyle doldurmanızı istiyorum. Ne ile dolduracağınızı tamamen size bırakıyorum. "

Bu olaya tanık olan bilgeler de bu fikri çok beğenmişlerdi. Kralın yerine geçecek veliahdı bulmak için, çok iyi bir yönteme benziyordu.

Kralın büyük oğlu hemen yola koyuldu. Yolda bir grup çiftçi tarladan topladıkları şeker kamışlarının suyunu çıkarmak telaşındalardı. Tarlanın kenarına yığınlar halinde içini boşalttıkları  şeker kamışların küspe yığınları,  büyük oğlunun dikkatini çekmişti.

Bu ucuz ve işe yaramayan şeyle babamın tüm hangarını ağzına kadar doldurabilirim diye, düşünüyordu. Çiftçilere iki gümüş vererek, şeker kamışın küspelerini babasının hangarına taşıtarak, onu çatıya kadar doldurmuş.

Büyük oğul kendi kendiyle oldukça gurur duyuyordu. Hem hızlıca bir çözüm bulmuştu, hem de babasının ondan istediği imtihanı yerine getirmek için sadece iki tane gümüş harcamıştı. Bu taht bana ait olacak diye düşünerek, babasından diğer kardeşini beklemeden, tacı kendisine vermesini istedi.

Ancak babası, diğer kardeşinin ne yapacağını beklemek istediğini söyledi, nasıl olsa henüz akşam olmamıştı. Çok az bir zaman geçtikten sonra, ufak kardeşi geldi ve abisinin doldurduğu hangarı tekrar boşaltılmasını istedi. İstediği gibi yapıldı, hangar tekrar boşaltıldı.

Küçük oğul kalın ve uzun bir tane mum getirerek, onu hangarın ortasına koydu ve yaktı. Mumun ışığı bu sefer hangarın çatısında yansımaya başladı, kocaman duvarlarında yumuşak ve sıcacık bir ışık yansımaya başladı; en uçtaki köşeye bile aydınlık ve sıcaklık  getirdi...karanlık hiç bir yer kalmamıştı.

Kral bunu görünce, yüzünü  sevgi dolu ve mutlu bir gülümseme aldı.

Küçük oğluna tam tacını uzatırken, büyük oğlu protesto etmeye başladı, kendisinin dahaerken görevini bitirdiği, üstelik de hangarı çatısına kadar doldurduğunu, onun için de tacı ona verilmesini istediğini söyledi.

Babası ise ona şunu söyledi: " Sen hızlıydın ve az gümüş harcadın, ancak sen hangarımı bomboş, hiç bir işe yaramayacak boş şeylerle doldurdun. Senin kardeşin ise, bir sevgi ışığı yaktı ve orayı aydınlıkla doldurdu, üstelik hiç bir gümüş bile harcamadan. Benim halkımın ihtiyacı aydınlık ve sevgi. Onun için benden sonra bu ülkenin kralı o
olacak..."

Bir kralın sorumluluğu çok büyüktür.  Ülkesine refah getirmeli, aynı zamanda halkını bir eğitim meşalesiyle aydınlatacak, krallıkta yaşayan insanlar kendilerini gerçek-
leştirebilsinler ve mutlu olsunlar.  

Ülkesine akıllıca,  ilk başta kendi halkının yararına harcayacak  servetini, oysa bir hangar dolu küspe göze heybetli ve büyük görünür, ancak bir büyük bir yalandan başka bir şey değildir, çünkü içi hiç bir işe yaramıyor.   

Onlardan konuştuklerı zaman , kral önce dinler ve saygı gösterir,  çünkü kral olgun ve bilgedir.  Orada asla kendi için değil, tüm halkına HİZMET etmek için orada
olduğunu her zaman bilincindedir, çünkü krallık tahtı onun için vardır.

Kral olmak, her kula nasip olmaz. Olduğu zaman da önce kendi içini içsel güzelliklerle donatarak bir meşale gibi yanacak ki,  halk onu örnek alarak yola çıksın.
Sadece taht değil, tahtın yerini dolduracak yüce değerler orayı doldurur.

İşte yaşlı bilge kralı hayatında öyleydi, o muhteşem bir örnekti. Ne iyi ki küçük oğlu ona çekmiş….. , öyle değil mi ?

Kraldan çok ama çok sonra yaşamış, yüce değerleriyle krallığı bile reddeden yüce bir devlet adamının sözleri aklıma geldi....:

‘ En iyi kişi kendinden çok ait olduğu sosyal toplumu düşünen, onun varlığının ve mutluluğunun korunmasına kendini adayan insandır. ‘                          
Mustafa Kemal Atatürk

Sevgiyle Kalın..!