MUCİZE

Bir zamanlar küçük bir kasabada, her gün aynı rutinle yaşayan yaşlı bir kadın vardı. Adı Ayşe, ama kasaba halkı ona "Yalnız Ayşe" derdi. Çünkü yıllardır kimseyle doğru dürüst konuşmaz, evinden nadiren dışarı çıkardı. Ayşe’nin tek arkadaşı, her sabah evinin önünde bulduğu kırmızı güllerdi.

Bir sabah, Ayşe yine güne aynı şekilde başladı. Kahvesini hazırladı, pencereden dışarı bakarken bir şey fark etti: O güzel kırmızı güller bu defa hiç gelmemişti. Hüzünle başını sallayıp, sabahını geçirmeye devam etti. Ancak o gün, kasabaya bir şey farklıydı. Kasabaya yeni bir aile taşınmıştı ve küçük bir çocukları vardı, adı Ali.

Ali, kasabanın hemen her yerine koşarak gidip gelir, her sabah herkese gülümseyerek "Günaydın!" derdi. Herkes onu sevmişti. Bir gün, Ayşe evinin bahçesinde güllerini ararken, Ali geldi. "Merhaba, teyze!" dedi, gülümseyerek. Ayşe başını kaldırıp Ali'ye baktı, gözlerinde bir tuhaflık vardı. "Neden bu kadar mutlusun?" diye sordu.

Ali, "Çünkü her gün bir mucize yaşıyorum," dedi. Ayşe şaşkınlıkla bakarken, Ali, bir çiçekle dolu küçük sepetini Ayşe’ye uzattı. "Bunlar senin için. Çünkü senin çok güzel güllerin olduğunu duydum ve onları sana getirmeye karar verdim," dedi.

Ayşe, gözleri dolarak, bu kadar küçük bir çocuğun, kendisine bir mucize yaşattığını fark etti. Ali'nin basit ama içten hareketi, uzun zamandır unutulmuş olan kalbinde bir şeyleri uyandırdı. Ayşe, kasabanın kalabalığından uzak yaşamıştı ama bir çocuğun saf sevgisiyle yeniden hayata tutunmayı öğrendi.

O günden sonra, Ayşe her sabah penceresinden dışarı bakarken, kırmızı güllerin yanı sıra, küçük bir çocuğun gülümsemesinin de mucizesini görmeye başladı. Ve kasaba halkı, "Yalnız Ayşe" yerine "Gülen Ayşe" demeye başladı. Çünkü en büyük mucize, kalpten kalbe ulaşan sevgiydi.