Japonya’da bir çocuk 10 yaşlarındayken bir trafik kazası geçirmiş ve sol kolunu kaybetmiş. Oysa çocuğun büyük bir ideali varmış büyünce iyi bir judo ustası olmak istiyormuş. Sol kolunu kaybetmekle birlikte, bu hayali de yıkılan çocuğunun büyük bir depresyona girdiğini gören babası, Japonya’nın ünlü bir Judo ustasına gidip yapılacak bir şeyin olup olmadığını sormuş. Hoca, getir çocuğu, bir bakalım, demiş. Ertesi gün baba-oğul varmışlar Hocanın yanına. Hoca çocuğu süzmüş ve “Tamam” demiş. “Yarın eşyalarını getir, çalışmalara başlıyoruz.” Ertesi gün çocuk geldiğinde Hocası ona bir hareket göstermiş ve bu hareketi çalış demiş.

Çocuk bir hafta aynı hareketi çalışmış… Sonra Hocasının yanına gitmiş. “Bu hareketi öğrendim, başka hareket göstermeyecek misiniz?” diye sormuş. Hocanın cevabı, “Çalışmaya devam et.” Olmuş. 2 ay, 3 ay, 6 ay derken çocuk okuldaki bir yılını doldurmuş. Çocuk bu bir yıl boyunca hep o aynı hareketi tekrarlamış. Hocanın yanına tekrar gitmiş. “Hocam bir yıldır aynı hareketi yapıyorum, bana başka hareket göstermeyecek misiniz?” “Sen aynı hareketi çalış oğlum. Zamanı gelince yeni harekete geçeriz.”

2 yıl, 3 yıl, 5 yıl derken çocuk judodaki 10. Yılını doldurmuş. Bir gün Hocası yanına gelip “Hazır ol” demiş. “Seni büyük turnuvaya yazdırdım. Yarın maça çıkacaksın!” Delikanlı çok şaşırmış. Hem sol kolu yok, hem de judoda bildiği tek hareket var. Ünlü judocuların katıldığı turnuvada hiçbir şansının olmayacağını düşünmüş, ama hocasına saygısından ses çıkarmamış.

Turnuvanın ilk günü delikanlı ilk müsabakasına çıkmış. Rakibine bildiği tek hareketi yapmış ve kazanmış. Derken, ikinci, üçüncü maç ve final.
Finalde delikanlının karşısına ülkenin son on yılın yenilmeyen şampiyonu çıkmış. Delikanlı dayanamayıp Hocasının yanına koşmuş. “Hocam hasbelkader buraya kadar geldik ama rakibime bir bakın hele. Bende ise bir kol eksik ve bildiğim tek bir hareket var. Bu kadarı bana yeter. Bari çıkıp da rezil olmayayım, izin verin turnuvadan çekileyim.” “Olmaz.” Demiş Hocası. “Kendine güven, çık, dövüş. Yenilirsen de namusunla yenil.” Çaresiz çıkmış müsabakaya. Maç başlamış. Delikanlı yine bildiği o tek hareketi yapmış ve yenmiş rakibini. Olanlara kendi de inanamıyormuş.

Kupayı aldıktan sonra Hocasının yanına koşmuş: “Hocam nasıl oldu bu iş? Benim bir kolum yok ve bildiğim tek bir hareket çalışıyordum.” Hocası şöyle cevap vermiş: “O kadar çok çalıştın ki artık yeryüzünde o hareketi senden daha iyi yapan hiç kimse yok. Bu bir. İkincisi de o hareketin tek bir karşı hareketi vardır. Onun içinde rakibinin senin sol kolundan tutması gerekir!”

Çaresiz kaldığım zamanlarda gider taş ustası bulur, seyrederim.
Adam belki yüz kere vurur taşa. Ama değil kırmak, küçücük bir çatlak bile oluşturamaz. Sonra birden, yüz birinci vuruşta taş ikiye ayrılıverir.
İşte o zaman anlarım ki taşı ikiye bölen o son vuruş değil, ondan öncekilerdir.
Jacob Riis